ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (1952-2016)

Λίγο πριν κλείσει η περασμένη χρονιά, έφυγε από κοντά μας ο Γιώργος Ασημακόπουλος, σπουδαίος σκηνογράφος του θεάτρου και της τηλεόρασης, και αγαπημένο μέλος της εκπαιδευτικής οικογένειας της Σχολής Βακαλό, όπου σπούδασε από το 1969 ως το 1972 κοντά στο Γώργο Βακαλό και τον Δανιήλ Γουναρίδη.

Μια χαμηλόφωνη, σεμνή προσωπικότητα, αλλά διαρκώς παρούσα, ο Γιώργος Ασημακόπουλος, με πελώρια αποθέματα ενέργειας και ιδαίτερα παραγωγικός, εμπλούτισε με το ταλέντο και το μόχθο του τη σκηνογραφική μας παράδοση σε μια γοργά μεταλλασσόμενη ιστορική περίοδο. Έβλεπε με ενδιαφέρον και κριτικό πνεύμα εκείνο το τρίτο στοιχείο, την κάμερα, που παρενέβαινε όλο και περισσότερο στο θεατρικό χώρο και ήξερε πώς να συνεργάζεται δημιουργικά μαζί της. Όμως, γενικά, επέλεξε να δουλεύει στη θεατρική σκηνή, και όχι στη τηλεόραση, ώστε να έχει τον έλεγχο του δουλευτή, του παραδοσιακού τεχνίτη πάνω στο έργο του.

Αυτό το έργο καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από την αρχαία κωμωδία ως το σύγχρονο μιούζικαλ και περιλαμβάνει συνεργασίες με το Εθνικό Θέατρο, τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και πολυάριθμους ελεύθερους θιάσους. Από τις πολυάριθμες δουλειές του θα ξεχώριζε κανείς τις «Εκκλησιάζουσες» και τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη, τον «Γυάλινο Κόσμο» και το Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιμας, ο «Γλάρος» του Τσέχωφ, «Η Ήρα και το παγόνι» του Σον Ο’Κέισι, «Σεσουάρ για δολοφόνους» των Jordan και Abrams (μια από τις μακροβιότερες παραγωγές στην Ελλάδα από το 1999 ως το 2012), «Ψυχολογία Συριανού συζύγου» του Ροΐδη, «, «Φον Δημητράκης» του Ψαθά, «Μπαμπάδες με ρούμι» των Παπαθανασίου-Ρέππα, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» του Σακελλάριου, «Ο Βιολιστής στη Στέγη» του Στάιν.

Πέρα από αυτή την σημαντική προφορά του, θα τον θυμόμαστε και για τα άλλα που μας δώρισε και μας δίδαξε. Θα τον θυμόμαστε για το ήθος του, το χιούμορ του και την αισιοδοξία του.