Ένα επιτοίχιο φωτιστικό έχει γλυπτικό χαρακτήρα και έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί σε μια αίθουσα διδασκαλίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Ρεθύμνου. Είναι κατασκευασμένο από βαμμένη μοριοσανίδα και χρωματιστά πλεξιγκλάς.
Το σύμπλεγμα των κτιρίων, στο οποίο ανήκει η αίθουσα που εντάσσεται το φωτιστικό, είναι σχεδιασμένο από την Σουζάνα και τον Δημήτρη Αντωνακάκη. Η χαρακτηριστική τους αρχιτεκτονική γραφή είναι επηρεασμένη από το κίνημα του μοντερνισμού αλλά και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της μεσογείου. Το αρχιτεκτονικό τους λεξιλόγιο βασίζεται σε γεωμετρικά σχήματα, όπως το τετράγωνο, το τρίγωνο, ο κύκλος και σε έντονα χρώματα όπως το χοντροκόκκινο, η ώχρα και το λουλακί. Τα χρώματα αυτά τα διατρέχει συνήθως μια λευκή γραμμή, η οποία κάποιες φορές λειτουργεί ως επίστεψη των κτιρίων τους και άλλες ως διαχωριστική «αναπνοή» ανάμεσα στις χρωματιστές επιφάνειες. Η ιδέα της λευκής γραμμής γίνεται ο σκελετός του φωτιστικού σώματος και ξεδιπλώνεται ανάμεσα τα χρωματιστά και ημιδιάφανα μέρη του φωτιστικού, δημιουργώντας ένα παιχνίδι με το φως και τη σκιά. Μέσω της διάδρασης με τις περιστρεφόμενες κίτρινες περσίδες του, οι φοιτητές που βρίσκονται στην αίθουσα, μπορούν να έρθουν σε επαφή με τις διαφορετικές ποιότητες φωτισμού που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση με αυτό.
Το χρώμα, η ημιδιαφάνεια, η διάδραση με το φως και τη σκιά, είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του φωτιστικού, το οποίο λειτουργεί ως ένα μέσο για την μετάδοση της φιλοσοφίας σχεδιασμού του ζεύγους Αντωνακάκη στον εσωτερικό χώρο της αίθουσας διδασκαλίας του Πανεπιστημίου του Ρεθύμνου.
Η ονομασία του, αποτίνει φόρο τιμής στην Σουζάνα Αντωνακάκη (1935-2020).